Bir Gezi Parkı Vicdanı

en apolitik insanların bile sonunda, belki de kendilerini zorlaya zorlaya, olan bitene kayıtsız kalamadıklarından ortaya çıkan bir farkındalıkla susmamaya başlamaları gururla yaşadığımız bir şey…

çocuklarımıza, kardeşlerimize, yeni doğan yeğenlerimize gururla anlatabileceğimiz “evet bir sıkıntı vardı, biz de olabildiğince canımızı dişimize takıp direnmeyi öğrendik, kazanmaya çalıştık, öylece bakıp, durmadık” diyebileceğimiz, her ne kadar karartılmaya çalışılsa da, bembeyaz, gururlu günler yaşadık.

bu çocuklar boş yere ölmediler, kimse boş yere direnmedi. göremediklerimiz, hissedemediklerimiz, anlamaya çalıştığımız ama yeterince idrak edemediklerimiz oldu. vicdan muhasebesinden bî haber olanlarımız da anlamsızca kötü sırıtışlarını gösterdiler bize.
 
gerçeği, acıyı, vefayı, hak aramanın ne demek olduğunu anlayabilecekleri bir zaman olacak mı? empatinin ucundan bir yerlerinden geçebilecek bir vicdanları, bir gün bu dünya ile tanışacak mı?
 
sorular, sorunlar, acılar, sıkıntılar.. bu veballer nerede nasıl ödenir? bu vicdansızlığın hesabı nerede nasıl sorulur?
her şeye rağmen böylesine rahat uyku uyuyabilmek nasıl başarılır?
keşke birileri, öfkeden kör hâle gelmeden, olan bitene göz ucuyla bakmayı başarabilseydi? 
 
 biz buna çok çabaladık. 
 
 
 #direngezi parkı, ruhumuz hep seninle…